Aslında çok yazasım var... Sadece zaman bulamamak benimkisi.. gece yarısı uyuyan bi çocuk, harap olan ben ve uyuya kalışlarım sonrası.
Öyle çok şey var ki anlatmak istediğim. Ama hep hüzünlerim bastırıyor mutluluklarımı.Güzel şeylerden bahsetmek istiyorum peşi sıra sürüklesin tüm güzellikleri diye . Oysa yüreğimin ortasına çöken hüzünleri savamıyorum. Tam başlayacakken söze kara gözleri gelip oturuyor kalemimin ucuna. sonra kızımın bloğunda ondan söz ediyorum. Babaya duyulan özlem aşkıma duyulan özlem aşkım varken aşkım yokken................. kendi dağılmışlığım yansıyor satırlara...
Neyse diyerek söze başlamalıyım sanırım. Bu aralar biraz hasta kızım. Dedemiz ve dayımız hasta olunca tabiii kaçınılmaz oldu ama dayıya bakarak bayağı iyi durumdayız. İlaçlarla atlatmaya çalışıyoruz. Hastalığın biraz huysuzluğu olsada ALİ EMİR 'imizin gelmesi neşe kaynağı oldu kızıma da bize de. Bi yandan çok seviyor bebeğim bi yandan hem bebişi hem de anneanne dede ve teyzeyi paylaşamıyor. Yani herkes yalnız Zeynebin. Herkes en çok Zeynebi sevmeli Zeynep ise canı kimi isterse onu. Böyle takılıyor bu aralar. Anlatmaya çalışıyorum ama doğal olarak anlamıyor. IIIııııııı diyor her defasında.
Bu arada sonunda tatile kavuştuk. Biraz zor geçeceğe benzer. Çünkü yarım bırakılmış bir tuvalet alışkanlığımız var başlanacak. Bakalım ilk mesai yarın.Allah bana kolaylık versin diyorum.
Neyseki kuzucuk uyurken iki satır yazmış oldum.
Nasıl başlarsa başlasın cümleler son sözüm hep aynı SENİ ÇOK ÖZLEDİM KOJAJIMMMMM
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder