cep telefonuma gelen bir mesaj uyandırdı adeta beni. Bir arkadaşım bebeği için oluşturduğu bloğun linkini göndermiş. Bir türlü göremediğim kızını görmek nasip oldu dostumun. Böylece neden bu kadar ara verdiğimi sordum kendime veeeee ilk fırsatta yazıyorum.
aslında hep bunalım anlarda seöiyorum kendime kalemi kağıdı arkadaş olarak. Babamız yine yok ve biz yine bunalımlardayızz kuzucumla. Alışılır sandığımız ayrılık bizi daha da derinden etkiliyor. Bir de zeynebim dile getirince özlemleri benim için her şey daha da çekilmez oluyor. Kendi özlemlerimi bir yana koyup onun için yanıyorum için için... Babaya küs kızım 'ben baba küşş' 'baba piiisss' en çok söyledikleri. Ama yapacak bi şey yok.Alışmak zorundayız alışmasak da böyle yaşamak zorundayız.
Bütün bunların yanında kızımın acayip dili açıldı. Her duyduğunu öğreniyor o kadar ki öğrenmemesi gerekenleri bile :))) Bu arada bu 2 yaş sendromunu dorukta yaşıyoruz. ne zor şeymiş bu yaaa....
Ayyy çok sevindim Bizde sizi takip edicez artık.Napıcan kuşum ekmek parası.Özlüyo babayı tabi kuzucuk,canım benim.
YanıtlaSil