Emzirdim, altını değiştirdim, karnını doyurdum, üstünü giydirdim, banyonu yaptırdım,öptüm-kokladım, oynadım-sevdim, ağladı susturdum, güldü sevindim, hasta oldu üzüldüm... derken büyüttüm. Büyütürken de büyüdüm. Hiç büyümem dediğim ben bile büyüdüm. Büyürken erteledim hüzünleri. Bir köşeye ittim zevklerimi...Yarınlara sakladım düşlerimi. Amaaa seni büyüttüm.
Vazgeçtim hayatta keyfe dair ayrıntılardan. Herşey sana dair şimdilerde. Aklımda, fikrimde,ruhumda,kalbimde, canımda hep sen... Uykudan uyandım sen,uyudum sen, yediğim sen, içtiğim sen. Rüyamda sen, düşümde sen. SEN SEN SEN.... Beni bunca meşgul eden sen. Hep sen... Aslında keyfimde sen, keyifsizliğimde. mutlulukta sen, mutsuzlukta,gözyaşımda sen tuzuda... Hayatın tadı da sen, canımı yakanıda sen... Sen neymişsin be sen.
Anne olmak bu sanırım. Herşeyin önüne koymak yavrusunu, canında cananında. Belki de cenneti ayaklarımızın altına koyan bu değer de burdan. Bunca yoruculuğuna,uykusuzluğuna,eziyetine rağmen bıkmadan keyifle yapılan tek şey annelik.
Peki Anne olmak ne? Doğurmak mı? Besleyip-büyütmek mi? Nerde bu iki hecelik kelimenin sırrı? Dokuz ay karnında taşımak mı yoksa? Belkide sevmek sadece. Çıldırıcasına bir hal ile sevmek. Dünyanın en güzel duygusunu şartsız koşulsuz sermek ayaklarının altına. Belki de fedakarlık... Belki sabır, belki özveri... Belkide herkese göre bambaşka anne olmak. Kimbilir belki de hepsi. Acaba benim anneliğim hangisi????
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder