Nedensiz bir ağlamak var içimde. Gidenlerin ardından mı yoksa yüreğimde yitirdiklerime dair mi bilmiyorum. Ne yazmak geliyor içimden ne tutunmak hayata sıkıca. Çook bunalım anlar yaşıyorum yüreğim çok sıkkın. Bir halsizlik var umursamazlık ve isteksizlik üzerimde. Ama yine de varım işte zeynebim için.

İki hafta önce iznimi sonlandırdım. yani kuzucum iki haftadır anneanneyle kalıyor ben okula gidince. Çok tuhaf bir duygu onu bırakmak. emin ellerde olduğunu bilse de insan çok özlüyor onu merak etmekten alamıyor kendini. Neyse son bir kaç gün kaldı. 1 eylüle kadar ara vereceğiz ayrılıklara. Ama en azından fazla problem çıkarmıyor. Anneanneye alışkın olmasının karı galiba.

Babamız gideli nerdeyse 3 hafta olacak. Ayrılıklar bu kadar canımı sıkan belkide. Neyse ki geleceğini bilince beklemek de güzel. ayrılıklar olmasa kavuşmanında tadı olmaz herhalde. Gerçi ben vuslatı çok tattım artık uzak olsun benden ayrılık olmasın ki vuslatıda yaşamayalım.

Dedim ya çok bunalım anlar yaşıyorum biraz daha yazsam iyice içim kararacak.

Aşkım gitmeden önce çektiğimiz bir fotoyu eklemek istedim hani çok özledim ya ondan :((

En iyisi meleğimi koynuma alıp miss kokusunda bulmak huzuru. Gecemiz iyi olsun