Bir türlü çıkamayan dişler kızımı bunca huzursuz yapan beni de uykusuz bırakan. Hiç sıkıntı vermeden bi solukta çıkan dişlere inat bu seferkiler çıkmamaya yeminli sanırım. Kuzucum çok huzursuz özellikle de geceleri. Neyse beyaz incilerimizin bir an önce çıkması temennimiz.

Babamız gideli nerdeyse 20 gün oldu. neyseki internet varda babası kızımın gelişimini görüyor. Canlısı gibi olmasa da onların nette bile kavuşması bana moral oluyor.

Bu aralar anakız son vakitlerimiz. salı günü askerlik başlıyor :))) Yani okul açılıyor ve kızım anneanneyle başbaşa kalacak. Ben onu merak edicem meleğim beni özleyecek bakalım nasıl geçecek zaman. Bir de okulun belli olmama stresi var. Ne kötü şey şu norm fazlası olmak yahuuuu. her sene başka okul başka insanlar başka öğrenciler başka veliler. Her sene aynı stres aynı sinir. Neyse umarım gönlüme göre olur.

Birde kızıma site yaptım. yetişemiyorum doğrusu blog, site ,hamilelikten beri tuttuğum günlük(el emeği ten kokusu mürekkep kokusu benim için en özeli o) Birde bebeğin güncesi kitabı. Yazarken bile ne uzun sürdü. Ama çoook şey bırakmak istiyorum kızıma... Yazılar anılar ona ait en önemli eşyalar. Tabii bunlar elle tutulup gözle görülenler. Birde mutlu bir insan yetiştirmek. sağlıklı ve güzel bir bebeklik çocukluk gençlik....... Yani huzur benden ona armağan mutluluk sonra özgüven terbiye edep ahlak başarı sağlık...... güzellik v.s. daha yazmadığım beynimin kıvrımlarından geçipte sıraya koyamadığım nice güzellikler. Herşey onun olsun. Dünyada güzel kabul edilen değerli olan ne varsa hepsi onun. Belki hepsini veremem ama ben üzerime düşeni yapmaya yeminliyim.

Kuzucum bu aralar emekleme işini iyice hızlandırdı. heleki bir kapı sesi duysun hızle emekliyoruz acaba dede beni yine götürürmü? Yalvaran gözlerle bakıyoruz eğer gidemezsek önce yıkılmış bir eda sonra hıııı hıııı diye bana derdini anlatma sonrada sonuç değişmemişse ağlama. Ama kızımın suçu yok hep dedesi alıştırdı onu parklara bahçelere:)))

Bir de kötühaber var tabii. Kızım artık emmiyor. Tam üçgündür emmek istemiyor. Yani 11 ay süren emme maceramız burada sona erdi. Yani kızım benden bi adım daha uzaklaştı. İlginç belki ama doğumu da ben aradaki bağın azalması olarak görürdüm. İçimdeyken en yakınımdayken dünyaya gözlerini açınca benden bi adım uzaklaşmıştı. Emzirmek ise aramızdaki en güçlü bağ. Şimdi oda koptu. Oysa ben 2 yaşına kadar emzirmek istiyordum:((( Neyse bu kadar süre emzirebilmek içinde bayağı bir mücadele verdim doğrusu.

Çok uykum geldi vakit bulunca görüşmek üzere...