Bebekken o kadar çok ağlardı ki Zeynep zorla 3.5 aylıkken memeye alıştırdık. Aslında iyi oldu. Çünkü bir nebze olsun rahatlattı bizi emzik. Ama ben nerden bilirdim ki bir gün başıma bela olacağını.
En büyük stresim tuvalet alışkanlığıydı. Okullar tatil olsun önce çişi öğreneceğiz sonra da emzik bırakacağız diye plan yapıyordum kendi aklımca. Ama evdeki hesap çarşıya uymadı. 1 günde tuvalet alışkanlığı kazanan kuzum emzikten vazgeçemiyor. Önce saklayarak işe başladım. Sürekli anneee memem nerdeeee? diye dolanan bir çocuk. Sıkıyım dişimi dedim ve sıktım vermedim. Sonra nerden bulduysa bir sevinçle koştu ' Anneee buldum mememi buldum' . Bu taktik burada sonlanmış oldu.
İkinci bir taktik olarak da bir arkadaşın tavsiyesi ile emziğin ucunu yarısından kestim. Eee malum tüm çocuklar korkar doktorlardan. Görünce sordu noldu diye. Ben de doktor artık yasak dedi annecim o yüzden kestik dedim. Biraz mızıldansada kabullendi. İki günü o şekilde geçirdik. Ve sonra yolda giderken arkadan bir sevinç çığlığı koltuk arkalığında başka bir emzik daha. Tam bu iş bitti derken haydeee yeni baştan herşey.
Şimdilerde ara verdim. Çünkü Zeynep kadar benim için de zor bir süreç. O istedikçe benim için eriyor. Kendimi onun yerine koyuyorum. Çok sevdiğim hatta o olmadan yapamayacağım bir şeyden ayrılmak zorunda olmak. Sanırım çok zor.
Aslında tüm emziklere bir şeyler sürsem tiksinir biliyorum ama içim dayanmıyor. Öyle bir anısı olsun istemiyorum. Bu yüzdendir ki emzik kızımı bıraksın istiyorum. Yani anlayacağınız işi güzellikle halletmek amacım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder